نکاتی درباره حفظ سلامت گوش
1- همه عفونت های گوش نیاز به آنتی بیوتیک ندارند.
گاهی اوقات با شنیدن کلمه «عفونت»، به طور ناخوآگاه به یاد آنتی بیوتیک می افتیم.
اما باید بدانید آنتی بیوتیک ها فقط باکتری ها را از بین می برند. اگر عفونت گوش در اثر ویروس یا قارچ باشد، آنتی بیوتیک تاثیری روی آن نخواهد داشت.
عفونت خفیف گوش خارجی همیشه نیاز به آنتی بیوتیک ندارد، ولی بسیاری از آن ها به قطره گوش آنتی‌بیوتیک احتیاج دارند.
بیشتر موارد عفونت گوش میانی توسط ویروس ایجاد می شوند و معمولا نیاز به آنتی بیوتیک ندارند.
اغلب عفونت های گوش داخلی هم نیاز به مصرف آنتی بیوتیک ندارند، مگر اینکه واقعا در اثر عفونت باکتریایی باشند.
2- عفونت گوش در کودکان شایع تر است.
عفونت گوش میانی در کودکان شش ماهه تا سه ساله شایع تر است، زیرا شیپور استاش آن ها کوچک است.
شیپور استاش، گوش میانی را به حلق (گلو) وصل می کند.
عفونت گوش خارجی نیز در کودکان 7 تا 12 ساله شایع تر است.
3- بسیاری از عفونت های گوش درد دارند.
عفونت گوش می تواند دردناک باشد. اگر شما یا کودک شما عفونت گوش همراه با درد دارد، از داروهای مسکن مثل بروفن و یا استامینوفن استفاده کنید. بهتر است از دکتر داروخانه یا پزشک بپرسید کدام داروی مسکن برای شما یا کودکتان بهتر است.
4- بیماری گوش شناگر همیشه در اثر شنا کردن بروز نمی کند.
عفونت گوش خارجی اغلب با نام بیماری گوش شناگر خوانده می شود، زیرا کودکان در اثر شنا کردن زیاد دچار این عفونت می شوند. اما عفونت گوش خارجی می تواند در اثر سایر مواد خارجی مثل اسپری مو و سنگریزه و یا ورود مایعات به داخل گوش بروز کند.
5- هرگز چیزی را داخل گوشتان فرو نکنید.
اگر گوشتان می خارد و یا می خواهید جرم گوشتان را بیرون بیاورید، هرگز گوش پاک کن و یا چیزی را داخل گوشتان فرو نکنید.
گوش شما خودش را تمیز می کند و فرو کردن چیزی در داخل آن، جرم گوش را بیشتر به سمت داخل هل می دهد و یا باعث آسیب آن می شود.
6- شما می توانید کارهای زیادی را برای جلوگیری از کاهش شنوایی انجام دهید.
برای جلوگیری از کاهش شنوایی، هنگام گوش دادن به موسیقی و آهنگ از طریق هدفون یا گوشی، صدای موسیقی را کم کنید و هنگامی که در معرض سر و صدای بلند برای مدت زمان طولانی هستید، از وسایل محافظ گوش استفاده کنید، مثل کارگرانی که خیابان را با مته حفاری می کنند.
7- با افزایش سن، شنوایی ما کم می شود.
با افزایش سن، عملکرد سلول های مویی در گوش داخلی که نقش حیاتی در حس شنوایی دارند، کم می شود.
کاهش شنوایی در اثر افزایش سن را Presbycusis می نامند و ژنتیک در تسریع و یا بروز زودهنگام کم شنوایی نقش دارد.
8- کم شنوایی یا ناشنوایی شایع است.
اگرچه کم شنوایی در افراد مسن شایع تر است، ولی در هر سنی می تواند بروز کند. علل کاهش شنوایی عبارتند از: عفونت های گوش، مشکلات ساختمانی گوش، برخورد ضربه به گوش و به ندرت تومورها.
در برخی موارد بیماری های عفونی مثل اوریون، مننژیت و سرخجه باعث کاهش شنوایی می شوند.
9- تکنولوژی وسایل کمک شنوایی پیشرفت زیادی کرده است.
برای افرادی که نیاز به وسایل کمک شنوایی مثل سمعک دارند، پیشرفت زیادی در تکنولوژی این وسایل صورت گرفته است. امروزه این وسایل خیلی کوچک تر و قابل برنامه ریزی هستند. برنامه نویسی این وسایل باعث می شود در موقعیت های مختلف خیلی موثرتر عمل کنند، به خصوص در محیط های پر سروصدا.
اگر استفاده از وسایل کمک شنوایی به بهبود شنوایی کمکی نکند، کاشت حلزون شنوایی یک روش مفید است.
سیستم هشدار دهنده نوری صدای تلفن نیز برای افراد کم شنوا مفید است.
10- کاهش شنوایی می تواند خفیف و تدریجی باشد و شما متوجه آن نشوید.
اگر چه برخی موارد کم شنوایی شدید است و به طور ناگهانی بروز می کند، اما می تواند این مشکل خفیف باشد و به تدریج رخ دهد.
دوستان و یا افراد خانواده شما ممکن است زودتر از بقیه متوجه کم شنوایی شما شوند. در این صورت به حرف آن ها گوش دهید و برای بررسی شنوایی خود به پزشک متخصص مراجعه کنید.
اگر متوجه گشتید که هنگام تماشای تلویزیون یا گوش دادن به رادیو، باید صدای آن ها را بلند کنید و یا هنگام گفتگو با دیگران به سختی صحبت آن ها را می شنوید نشان می دهد شنوایی شما کم شده است. در این صورت نیز برای بررسی شنوایی خود به پزشک متخصص مراجعه کنید.
